Informacje, które pracodawca przekazuje radzie pracowników, nierzadko stanowią cenny przedmiot obrotu rynkowego oraz dotyczą planowanych strategii czy innowacyjnych rozwiązań. Z tego względu – jako tajemnica przedsiębiorstwa – mają charakter poufny. Dlatego też członkowie rady pracowników nie mają prawa ujawniać tajemnic przedsiębiorstwa, o których dowiedzieli się w związku z pełnioną funkcją.

Rada pracowników oraz osoby, o których mowa w art. 15, są obowiązani do nieujawniania uzyskanych w związku z pełnioną funkcją informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa, co do których pracodawca zastrzegł obowiązek zachowania ich poufności. Nieujawnianie uzyskanych informacji obowiązuje również po zaprzestaniu pełnienia funkcji, lecz nie dłużej niż przez okres 3 lat.

Przy przekazywaniu informacji radzie pracowników pracodawca powinien pamiętać, że na mocy art. 16 ust. 1 IiKPracU, rada ma obowiązek zachowania w poufności tylko te informacje, które:

• stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa,
• pracodawca zastrzegł co do nich obowiązek zachowania poufności.

Dla zastosowania dyspozycji art. 16 ust. 1 IiKPracU obie powyższe przesłanki powinny być spełnione łącznie. Oznacza to, że informacje będące tajemnicą przedsiębiorstwa przekazane radzie pracowników bez zastrzeżenia poufności nie korzystają z ochrony prawnej przyznanej przez komentowaną ustawę, lecz są chronione na podstawie odrębnych przepisów (np. ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji). W praktyce jeżeli pracodawca chce w jak najlepszy sposób zabezpieczyć swoje interesy w tym zakresie, powinien zadbać o umieszczenie odpowiednich zapisów w treści porozumienia zawieranego z radą na podstawie art. 5 IiKPracU (J. Wratny (red.), K. Walczak (red.), Zbiorowe prawo pracy. Komentarz, Warszawa 2009).

Ze względu na fakt, że w ustawodawstwie pracy nie ma definicji tego pojęcia, kierując się dyrektywami wykładni systemowej należy odwołać się do postanowień art. 11 ust. 2 u.z.n.k. [ustawa z dnia 16.04.1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 1233), dalej: „u.z.n.k.”].

Zgodnie z postanowieniami tego przepisu przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, które jako całość lub w szczególnym zestawieniu i zbiorze ich elementów nie są powszechnie znane osobom zwykle zajmującym się tym rodzajem informacji albo nie są łatwo dostępne dla takich osób, o ile uprawniony do korzystania z informacji lub rozporządzania nimi podjął, przy zachowaniu należytej staranności, działania w celu utrzymania ich w poufności. (…) Przesłanką uznania informacji za tajemnicę przedsiębiorstwa jest to, by jako całość lub w szczególnym zestawieniu i zbiorze ich elementów nie były one powszechnie znane osobom zwykle zajmującym się tym rodzajem informacji albo nie były łatwo dostępne dla takich osób. W tym znaczeniu na tle definicji z art. 11 ust. 2 u.z.n.k. sferą tajemnicy przedsiębiorstwa objęte są tylko takie informacje, które znane są jedynie wybranym osobom. Obszar ten nie rozciąga się natomiast na informacje powszechnie znane bądź te, o których treści może każdy zainteresowany legalnie się dowiedzieć albo informacje, które zostały zdobyte przez pracowników w trakcie wykonywania swoich normalnych obowiązków. Ponadto informacje te cechuje obiektywna wartość gospodarcza w tym znaczeniu, że rzutują one bezpośrednio na status przedsiębiorstwa, wyznaczając jego pozycję rynkową (K. W. Baran, M. Lekston, [w:] K. W. Baran, M. Lekston, Komentarz do ustawy o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji [w:] Zbiorowe prawo zatrudnienia. Komentarz, Warszawa 2019, art. 16).

Dla zdefiniowania określonych informacji jako tajemnicy przedsiębiorstwa ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji wymaga także, by uprawniony do korzystania z informacji lub rozporządzania nimi podjął, przy zachowaniu należytej staranności, działania w celu utrzymania ich w poufności. W analizowanym zakresie tajemnica przedsiębiorstwa zaczyna funkcjonować z chwilą zastrzeżenia przez pracodawcę obowiązku zachowania jej poufności. Tego rodzaju dyrektywę explicite formułuje art. 16 ust. 1 u.i.p.p.k. Obowiązek ten nie może być pojmowany jako dorozumiany, koniecznie jest więc odpowiedniej treści oświadczenie pracodawcy. Wprawdzie komentowana ustawa nie określa jego formy, to względy prakseologiczne przemawiają za pisemnym zastrzeżeniem poufności informacji, choćby przez opatrzenie ich klauzulą „poufne”. Oznacza to, że nie wszystkie informacje posiadające wartość gospodarczą udostępniane radzie mają przymiot tajemnicy przedsiębiorstwa. Stąd też członkowie rady pracowników nie są objęci generalnym obowiązkiem nieujawniania wszelkich informacji uzyskanych w związku z pełnioną funkcją (K. W. Baran, M. Lekston, [w:] K. W. Baran, M. Lekston, Komentarz do ustawy o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji, [w:] Zbiorowe prawo zatrudnienia. Komentarz, Warszawa 2019, art. 16).