Odpowiedź na to pytanie jest twierdząca. Ustawa z dnia 4.03.1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie zawiera bowiem odrębnej definicji pracownika w stosunku do definicji zawartej w art. 2 Kodeksu pracy.

Zgodnie z przepisem § 1 rozporządzenia MPiPS z dnia 9 marca 2009 r. w sprawie sposobu ustalania przeciętnej liczby zatrudnionych w celu naliczania odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (Dz. U. Nr 43, poz. 349), wydanego na podstawie art. 5 ust. 6 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu  świadczeń  socjalnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 111), podstawę naliczania odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych stanowi przeciętna planowana w danym roku liczba zatrudnionych, skorygowana w końcu roku do faktycznej przeciętnej liczby zatrudnionych, obejmująca pracowników zatrudnionych w pełnym i niepełnym wymiarze czasu pracy (po przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy). Należy podkreślić, że w przeciętnej liczbie zatrudnionych uwzględnia się pracowników, których definiuje art. 2 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem, pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Biorąc pod uwagę treść  § 1 rozporządzenia,  w ocenie Departamentu, brak jest podstaw prawnych do wyłączania z przeciętnego  zatrudnienia   pracowników przebywających  na  urlopach, w  tym  na  urlopach związanych z rodzicielstwem oraz na urlopie bezpłatnym.